Uwaga! Ta strona używa plików cookies (tzw. ciasteczka), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Dowiedz się więcej

Kiedy Filip grał w Outlast'a, zegar wybijał trzecią nad ranem. Wchodził właśnie na drugie piętro ośrodka dla chorych psychicznie, wyjął kamerę i włączył noktowizor. Nagle spięcie instalacji wyłączyło komputer. Zirytowany Filip walnął pięścią o klawiaturę i wytworzył pole magnetyczne, które przeniosło go do infra wymiaru.
Obudził się z rażącym bólem przechodzącym przez całe jego ciało. Nie mógł się ruszyć, tak jakby ktoś trzymał go i nie chciał puścić. Nic nie widział, słyszał tylko dziwne krzyki w oddali. Próbował złączyć swoje myśli w jedną, logiczną całość, jednak sprawiało mu to zbyt duży ból. Otumaniony krzyczał „Puść mnie, słyszysz! Puść mnie!” i nagle mroczna moc dała mu spokój, ból ustał. Otworzył oczy, podniósł się, rozejrzał wokoło. To, co zobaczył, było dla niego czymś niesamowitym, jednocześnie bał się i był podekscytowany. Ujrzał szkołę, niby tą, do której z niechęcią chodził od poniedziałku do piątku, a jednak inną. Stał na środku M3, dwa metry od okna i dwa metry od drzwi. Stał nieruchomo, patrząc na połamane krzesła, poprzewracane stoliki, rozbite żarówki i przerażającą krew, zaschniętą na tablicy. Przeczytał utworzony z niej napis „Zacznij grę.”. Wtedy miliony myśli gotowały się w jego umyśle. Wziął głęboki oddech i zaczął go powoli wypuszczać przez usta, aby się uspokoić. Włożył rękę do kieszeni i poczuł w niej coś twardego, wyjął kamerę, identyczną jak w Outlast'cie. Strach przeszył jego wnętrze, myślał, że jest w grze, a tak naprawdę było to coś znacznie gorszego.
Infra wymiar od zawsze był zagadką, a to, co się w nim skrywało było zagrożeniem dla ludzkości. Od początku świata Ziemia miała swoje złe odzwierciedlenie, które wyglądało tak samo, tylko o wiele gorzej. Ludzie, którzy doświadczyli mroku infra wymiaru, zaczęli tworzyć horrory, które dla przeciętnych ludzi były tylko rozrywką. Filip stał się przypadkowym gościem, zapukał w drzwi bram, które nie są stworzone dla niego.
Filip wyszedł z M3 na korytarz, który wyglądał równie strasznie, co sala, w której przed chwilą się znajdował. Z rozmyślań wyrwał go krzyk i o dziwo - znał ten głos. Krystian krzyczał z rozpaczą i brakiem nadziei, a jego głos wydobywał się zza drzwi gabinetu p. pedagog. Bez większego zastanowienia otworzył je. To, co zobaczył, było przerażające. Krystian siedział przywiązany do krzesła z podciętym gardłem, a wokół niego chodziła p. pedagog w zupełnie innym wcieleniu. Oczy miała czarne i pełne grozy. Filip stał naprzeciw niej, pogodził się, że pewnie w najbliższym czasie przyjdzie mu umrzeć. Jednak śmierć chyba wcale go nie potrzebowała, zrozumiał, że dla niej stał się niewidzialny. Wyszedł i biegł po schodach, nie patrząc na nic, słyszał jęki z każdej strony, lecz mimo to pędził w stronę wyjścia.
Filip zobaczył zrujnowaną i ciemną Golinę, bez ludzi, samochodów, nawet drzew żadnych nie widział. Padł na kolana i rozpłakał się, czuł się samotny w tym dziwnym świecie, nie wiedział, co ma czynić dalej. Bał się, nie rozumiał nic. Chciał wrócić do domu. Ręce trzęsły mu się z zimna, a usta już dawno temu zrobiły się sine. Wstał i wbiegł z powrotem do szkoły. Stwierdził, że skoro przyszło mu tu być, to chce działać tak samo, jak Miles Upshur. Wziął w dłoń swoją kamerę i ruszył w stronę piwnicy, było dziwnie cicho. Czuł, że zaraz stanie się coś, czego nie jest w stanie przewidzieć. Wszedł do piwnicy i nikogo nie dojrzał. Usiadł na jedynym stabilnym krześle i wtedy jego wzrok powędrował ku szafie, która stała tam od zawsze, jednak nikt nigdy jej nie otwierał. Podszedł powoli, wszedł do niej, a jedyne co widział to niekończące się schody. Nie chciał zawrócić, więc szedł cały czas, aż dotarł do tunelu, który doprowadził go do mieszkania p. Kowalczyka. Wszedł tak samo, jak wyszedł — przez szafę — zobaczył porozwieszane na ścianach medaliony i już nieszokującą go krew. Wtedy drzwi otworzył nieznany mu osobnik, trzy razy od niego wyższy i powiedział: „Ładny dzień nieprawdaż? Ahahahaha, a TY kochany zostaniesz już tu na zawsze.”, a Filip  ,,zatonął"owładnięty strachem. Widział, słyszał, czuł, lecz nie mógł reagować, zastanawiał się, czy kiedykolwiek się wybudzi.

Julia Szwałek, 09.02.2015 00:20
3,

833


Komentarze:

#1. Vicky :3: 09.02.2015 17:06

Bardzo fajne :) Fascynujące opowiadanie. Brawo dla autorki :)

#2. Hanna: 09.02.2015 18:20

Niesamowity wytwór, niesamowitej autorki.
Jestem pod wrażeniem.
Cieszę się, że przeżyłam i nie mieszkam po drugiej stronie.

#3. Urszula Kowalczyk: 13.02.2015 13:09

Czekam na wydanie pierwszej książki i gratuluję autorce.

Dodaj komentarz